Joodse begraafplaats Dieweg
Voor de 19de en vroege 20ste eeuw is er een plek die ons via de doden iets vertelt over het leven van de Joden: de begraafplaats aan de Dieweg in Ukkel.
Soms is het gras écht groener aan de overkant. In de eerste eeuw na het ontstaan van België in 1830 zochten vele Vlamingen hun geluk elders. Tot wel 200.000 trokken er naar Noord-Amerika. Nog veel meer verlieten huis en haard op zoek naar werk, en vonden dat in Wallonië en Frankrijk. Ze kregen allerlei bijnamen: Walenmannen, Fransmans, ‘les godverdommes’ …
Ontdek de verhalen van de Vlaamse seizoensarbeider in het Fransmansmuseum in Koekelare.
Het Antwerpse Red Star Line Museum vertelt het verhaal van de emigratie naar Noord-Amerika.
Het beeld van ‘Arm Vlaanderen’ was geboren en bleef eigenlijk tot na de Tweede Wereldoorlog doorwerken.
In de 19de eeuw industrialiseerde België op twee snelheden. De Waalse mijn- en staalbedrijven waren mondiale koplopers. Vlaanderen bleef daarentegen lang overwegend agrarisch en hinkte economisch achterop. Daar kwam nog de hongersnood van 1845-1847 bovenop, veroorzaakt door een aardappelziekte. Het beeld van ‘Arm Vlaanderen’ was geboren en bleef eigenlijk tot na de Tweede Wereldoorlog doorwerken.
Tienduizenden Vlaamse emigranten werkten vanaf 1850 als bouwvakkers in Parijs.
Redenen genoeg om uit Vlaanderen te vertrekken. Tienduizenden Vlaamse emigranten werkten vanaf 1850 als bouwvakkers in Parijs. Het noordelijke Rijsel bood jobs aan in de textielfabrieken, er was al snel een wijk die La Petite Belgique werd genoemd. In 1891 woonden er bijna een half miljoen Belgen in Frankrijk.
Vooral uit West- en Oost-Vlaanderen, maar ook uit de Zuiderkempen en het Hageland vertrok het werkvolk en masse. Ook talloze seizoensarbeiders en dagelijkse pendelaars gingen onder meer in de Franse suikerbietenindustrie of de Waalse mijnen aan het werk.
Er zijn verschillende monumenten voor de Vlaamse seizoensarbeiders, zoals De Sjouwer in Aalbeke of De seizoensarbeider in Rillaar.
Vlaanderen werd pas in de jaren 1960 een echte immigratieregio.
De Katholieke Kerk bekommerde zich om het zielenheil van de Vlaamse emigranten en seizoensarbeiders. In Parijs werd al in 1862 een ‘Werk der Vlamingen’ opgericht, in Rijsel en Luik niet veel later. Die sociale organisaties moesten de Vlaming vooral in het goddeloze Frankrijk op het rechte pad houden. Er verschenen ook krantjes voor de Vlamingen met titels als Het Volk der Franschmans en De stem uit het vaderland. Vlaanderen werd pas in de jaren 1960 een echte immigratieregio.