De Auschwitztatoeage van Regine Beer
Regine Beer, een van de weinigen die terugkeerden van Auschwitz behield haar blauwe tatoeage met het nummer A 5148 als herinnering en als bewijs van de ondenkbare gruwel van de jodenvervolging.
De Oostenrijker Tim Steiner is een wandelend kunstwerk. In 2006-2008 tatoeëerde de West-Vlaamse kunstenaar Wim Delvoye zijn rug helemaal vol. Een Duitse verzamelaar ‘kocht’ het werk – waardoor Tim geregeld met blote rug in galerijen en musea over de hele wereld te zien is. De ‘eigenaar’ zou zelfs het recht hebben om de getatoeëerde huid na het overlijden van zijn drager in te kaderen…
Daar hield Delvoye het niet bij. Nog controversiëler zijn zijn getatoeëerde varkens. In de jaren 1990 oefende hij nog op varkenshuiden. In 1997 ging Delvoye een stap verder en gebruikte hij levende varkens als zijn canvas.
Door doodshoofden, adelaars, religieuze iconografie en zelfs Disneyfiguren op de ruggen van varkens te tatoeëren, kregen de dieren iets menselijks.
Volgens Delvoye levert hij zo kritiek op het herleiden van levende wezens tot consumptieobjecten. De kunstenaar kreeg op zijn beurt echter veel kritiek voor dierenmishandeling.
Ontdek het werk van Wim Delvoye op zijn eigen website.
Bijna elke cultuur versiert of vervormt het menselijke lichaam. Vaak heeft die lichaamsversiering een symbolische functie: ze weerspiegelt heersende esthetische opvattingen, ze wordt gebruikt in (godsdienstige) rituelen of als statussymbool, of ze moet net mensen uitsluiten en letterlijk markeren. Maar de mens markeerde niet enkel zichzelf. Ook de lichamen van dieren werden op allerlei manieren gebrandmerkt met een identificatieteken.
Heel wat westerse kunstenaars lieten zich inspireren door traditionele vormen van bodyart, zoals tatoeages. Japanse houtsneden van krijgers met draken en tijgers op hun lichaam zorgden mee voor de Japan-rage in West-Europa in de 19de eeuw. Architect en ontwerper Henry Van de Velde en andere art-nouveau-pioniers gebruikten patronen die ze zagen in Congolese tradities van scarificatie (decoratieve littekenvorming). Weinigen namen zelf de tatoëernaald ter hand, zoals Delvoye. Maar sinds de jaren 1960 begonnen kunstenaars wel vaker hun eigen lichaam als medium te gebruiken. Ook de hedendaagse tatoeage of andere vormen van lichaamsversiering, zoals tijdelijke hennatatoeages, worden door sommigen als een kunstvorm op zich beschouwd.