Al sinds de middeleeuwen bakken ouders en bakkers in Vlaanderen voor het driekoningenfeest (6 januari) een speciale taart waarin ze een gedroogde boon verstoppen. Wie die de boon in zijn deel van de taart terugvindt, wordt tot koning(in) voor een dag gekroond. Ze krijgen een papieren kroon op en mogen beslissen hoe de dag verder verloopt.

Bovendien zag het gewone volk zoetigheid als ‘verwijfd’. Zelfs toen de prijzen voor suiker aan het einde van de 19de eeuw verlaagden, waren er verschillende reclame- en overheidscampagnes nodig om de consumptie ervan te doen stijgen. Die beklemtoonden de hoge energiewaarde en het nut daarvan voor de hardwerkende, gewone man.

In de 19de eeuw zag de burgerij een belangrijke rol weggelegd voor huisvrouwen: ze moesten er met lekker eten voor zorgen dat iedereen rustig thuis bleef. Toen eind 19de eeuw stakingen van industriearbeiders uitbraken in Henegouwen, zag de gouverneur van die provincie de oplossing in … taart. De vrouwen van de stakers moesten taart leren bakken. Zo  zouden man en kinderen tevreden zijn, het thuis gezellig vinden en geen overlast creëren op straat of op café.

Vanaf de jaren 1920 was er geen feest of speciale gelegenheid meer zonder zoetigheid: kerststronk met kerstmis, ijstaart in de vorm van een lam met het communiefeest, strooisnoep met Sinterklaas of carnaval … Het jaar rond markeren gebak en snoepgoed de belangrijke momenten in een mensenleven.