Een van de eerste tatoeagestudio’s in België was die van Joe Pancho, geopend in 1943 in de Antwerpse Schippersstraat. Hij was afkomstig van Chicago en had verschillende bijnamen: Professor Tattoo, Sailor Pancho, … Het was geen toeval dat zijn winkel in de Antwerpse havenbuurt lag.

Europese zeevaarders tatoeëerden elkaar aanvankelijk op de schepen zelf of in de grote havensteden. Vanaf de 15de eeuw kwamen zij ook in contact met culturen over de hele wereld waar de tatoeage al eeuwenlang werd beoefend. Bekend zijn de reizen van James Cook in de 18de eeuw naar Polynesië, waar hij en zijn crew zagen hoe lichaamsversieringen een rituele, godsdienstige of sociale betekenis hadden. Zo kwam het Polynesische woord tatoeage in het Engels en later ook in andere westerse talen terecht.

Met de uitvinding van de elektrische tatoeëermachine in de late 19de eeuw verschenen de eerste gespecialiseerde winkeltjes of studio’s in de havensteden, vaak uitgebaat door ex-matrozen zoals Joe Pancho in Antwerpen.

Tatoeages met weerkerende motieven kunnen dienen om je identificatie als lid van een groep kracht bij te zetten. Zo lieten soldaten in de 19de eeuw vaak de namen van plaatsen waar ze op campagne waren geweest als aandenken op hun lichaam vereeuwigen. Matrozen kozen vaak voor tatoeages van ankers, zwaluwen, rozen of driemasters.

Toen Janis Joplin en andere rocksterren vanaf 1970 openlijk pronkten met hun tatoeages, was dat ook een vorm van individuele zelfexpressie. Tatoeages zijn in de geschiedenis helaas ook gebruikt voor het omgekeerde: het ontnemen van iemands persoonlijkheid. Daarvan getuigen bijvoorbeeld de gruwelijke kamptatoeages die de nazi’s in Auschwitz op de arm van gevangenen zetten. Zij reduceerden hun slachtoffers zo letterlijk tot een nummer.