Op de mijnsite Be-MINE in Beringen zal je vandaag eerder duikers, klimmers en mountainbikers dan mijnwerkers treffen. Toch ademt de plek nog altijd de sfeer van het industriële mijnverleden. De mijn van Beringen heeft net als de andere Limburgse mijnen een blijvende stempel op de streek gedrukt.

Alles begon in augustus 1901, toen een team geologen in midden-Limburg een steenkoolader aanboorde. Steenkool was toen de belangrijkste energiebron en dus deed de ontdekking mensen dromen van een economische kwantumsprong voor de provincie. Al snel kwam er een kolenrush op gang en na wat getouwtrek raakte de ondergrond verdeeld over 7 mijnbedrijven. Nochtans waren de uitdagingen enorm.

Midden-Limburg was dunbevolkt en moeilijk bereikbaar vanwege gebrekkige infrastructuur. Dus bouwden de mijndirecties nieuwe, frisgroene woonwijken, tuinwijken genaamd. Zo hoopten ze nieuwe arbeidskrachten naar de mijnstreek te lokken.

Na de Tweede Wereldoorlog beleefden de Limburgse mijnen hun hoogdagen. Het land moest economisch heropgebouwd worden en daarvoor waren tonnen steenkool nodig. Eerste minister Achiel Van Acker lanceerde de ‘kolenslag’: een nationaal relanceplan voor de steenkoolsector. Mijnwerkers kregen een beter statuut met allerlei voordelen. Maar het werk in de ondergrond bleef gevaarlijk en ongezond. Wie elders werk kon vinden, bleef liever weg uit de mijnen.

Dus sloot België in 1946 een akkoord met Italië: in ruil voor Belgische steenkool leverde het land duizenden Italiaanse werkkrachten. Ook uit andere landen kwamen gastarbeiders om in de mijnen te werken, al dan niet in het kader van officiële akkoorden. 

Wat die gastarbeiders niet wisten, is dat de hoogdagen van de Belgische mijnen bijna voorbij waren. In 1965 sloot de eerste Limburgse mijn: Zwartberg. De rest volgde in de decennia daarop. De sluiting van Zolder als laatste mijn in 1992 markeerde het einde van de steenkoolindustrie in België.