In de eerste helft van de twintigste eeuw verzamelden Vlaamse kinderen het zilverpapier waarin chocoladerepen verpakt waren. Dat namen ze mee naar school, waar het werd ingezameld om missionarissen in Congo te steunen. 

Verscheepten ze dat zilverpapier naar Congo, waar het een mysterieus nut had voor Congolese kinderen? Het werkelijke doel van dat zilverpapier is onduidelijk. Het zou verkocht zijn aan opkopers. Die recycleerden het tin uit het papier. De opbrengst van de verkoop ging naar het missiewerk. Maar van fabrieken die zilverpapier omsmolten, is nooit een spoor gevonden. Er wordt ook gezegd dat zilverpapier inzamelen eigenlijk een bewustmakingsactie was. Door zilverpapier in te zamelen, voelden Belgen zich betrokken bij de kolonie. Ook het knikkende zwarte kindje waarin kinderen een muntstuk konden steken, zorgde daarvoor. Dat is nu vooral een symbool voor racisme.

Kinderen die het zilverpapier bijhielden van hun snoepverpakkingen, deden aan kleinschalige liefdadigheid. Het inzamelen was geen louter Belgisch of Vlaams fenomeen. Ook in Nederland gebeurde dat, voor religieus missiewerk, maar ook voor lokale goede doelen als kinderziekenhuizen, vakantiekolonies, de opleiding van blindengeleidehonden en tbc-bestrijding.

Ondanks de warme herinneringen die veel Vlamingen aan de inzamelacties hebben,  was dat missiewerk vooral een deel van de kolonisatie van Congo. De paters en zusters werkten mee aan de beschavingsmissie. Ze zagen de Europese manier van leven als beter dan de Afrikaanse. Er waren al missieposten toen Congo een privékolonie van koning Leopold II was. Toen in 1908 Belgisch-Congo ontstond, werden de missieposten pas echt populair. De paters en zusters wilden de Congolese bevolking verplicht het christendom bijbrengen. Daarnaast richten ze ziekenhuizen op. Tot in de jaren 50 werden bijna alle scholen door missionarissen uitgebaat. Een hogere opleiding gaven ze de Congolese bevolking liever niet. Zo droegen de missiewerken mee aan de uitbuiting en onderdrukking in de Belgische kolonie.