Petrus Alamire (circa 1470-1536) heette eigenlijk Petrus Imhoff. A-la-mi-re was zijn muzikaal pseudoniem. Dat was in zijn tijd de benaming voor de muzieknoot A (of la). Petrus was van Duitse afkomst, maar maakte vooral faam in de Habsburgse Nederlanden als ‘escripvain de libres de musicke’ – muziekkopiist en -uitgever. Zijn klanten waren niet min: Margaretha van Oostenrijk bijvoorbeeld, de landvoogdes van de Nederlanden.

In de 15de en 16de eeuw waren de Lage Landen het culturele mekka van Europa. Onder de Bourgondiërs en Habsburgers beleefde de regio een periode van politieke en economische stabiliteit. Het artistieke leven, inclusief de muziek, bloeide in de grote steden, onder andere dankzij het mecenaat van heersers zoals Margaretha.

Vooral de polyfonisten gooiden hoge ogen. Josquin des Prez, Adriaan Willaert of Pierre de la Rue waren echte beroemdheden.

Polyfone of meerstemmige muziek verving steeds meer de eeuwenoude gregoriaanse gezangen. Bij eenstemmige muziek, zoals de gregoriaanse kerkmuziek, zong iedereen dezelfde melodie. Polyfonie betekent dat de componist meerdere melodieën combineert, die toch op elkaar afgestemd zijn. Ze ontstond rond 1200 in Frankrijk.

Petrus Alamire werkte vooral vanuit Mechelen, dat in de vroege 16de eeuw de feitelijke hoofdplaats van de Nederlanden was. Hij kopieerde en verkocht luxueuze muziekhandschriften, versierd met miniaturen. Je vindt ze vandaag in musea in heel Europa. De burgeroorlog in de Nederlanden aan het einde van de 16de eeuw maakte een einde aan de uitzonderlijke bloei van het muzikale leven.