Eeuwenlang bleven chique bals voorbehouden aan de adel en burgerij. In de 19de eeuw democratiseerde het fenomeen.

In de uitgaansbuurten van de steden en op het platteland verschenen populaire balzalen en danspaleizen. Daar kon je tegen een zachte toegangsprijs de benen losgooien op de muziek van een liveorkest. Steeds vaker moest dat orkest echter plaatsmaken voor een mechanische piano of orgel.

Rond 1900 stond België bekend om zijn mechanische muziekinstrumenten. Boerenzoon Aloïs Decap besloot in 1902 om samen met zijn zoon Lievin een bedrijfje voor draaiorgels op te richten. Als rondtrekkende accordeonist had hij gezien hoeveel succes zij hadden.

Zijn nieuwe familiebedrijf in Antwerpen wist zich op te werken tot het belangrijkste atelier voor automatische muziekinstrumenten van België. De Decaporgels vielen niet alleen op door hun verfijnde mechaniek en muzikale variatie. Ook aan de vormgeving werd zorg besteed. De glinsterende artdecobehuizing met vele lichteffecten zorgde voor spektakel.

Vanaf de jaren 1930 plaatse Decap ook echte muziekinstrumenten op het orgel, zoals een accordeon, drumstel of saxofoon. Vanaf 1953 kwamen elektronische instrumenten op. Het Amerikaanse bedrijf Hammond was wereldberoemd om zijn elektromechanische orgel, dat onder meer The Beatles gebruikten. Hammond ontwikkelde een aangepast orgel voor de Gebroeders Decap.

Niet alleen in danszalen, ook in heel wat cafés bracht een Decaporgel mensen jarenlang aan het swingen. Met de opkomst van de jukebox na de Tweede Wereldoorlog schoven vele uitbaters het grote instrument aan de kant. De Decaporgels raakten onder het stof vergeten, tot Jef Ghysels dans- en kermisorgels ging verzamelen. In 2007 kocht de Vlaamse Gemeenschap zijn collectie aan.